In het AD verscheen een mooi artikel over onze leerlingen:
(Auteur: Wichard Maassen, bron: www.ad.nl)
Lezen saai? Nee! Op het Corderius College offeren leerlingen zelfs hun pauze op
Fotograaf Nico Brons en verslaggever Wichard Maassen nemen wekelijks een kijkje achter het nieuws. Vandaag: witte raven op het Corderius College.
We geloven bijna onze oren niet, maar de 12-jarige Stella zegt het toch echt: telefoons boeien haar niet zo, ze leest liever. De toevoeging ‘ik ben al tijd een buitenmens geweest’ klinkt beangstigend volwassen.
Stella uit havo 2 is deelnemer van de Jonge Jury, een landelijk initiatief om leerlingen uit de onderbouw tot lezen aan te zetten. Wekelijks komen tien tot vijftien scholieren samen in de media theek van het Corderius College en discussiëren dan over de nieuwste jeugdboeken. De drie boeken met de meeste stemmen dingen in het voorjaar mee naar de Prijs van de Jonge Jury.
Stella en tien andere 12- tot 16- jarigen die vandaag hun pauze opofferen, zijn witte raven. In een recent, groot internationaal onderzoek scoorden Nederlandse tieners bar slecht op leesvaardigheid. Bovendien vinden ze er geen bal aan om te lezen.
In de brugklas gaat het nog wel, is de ervaring van docente Nederlands Loes Lutters, een van de begeleiders van de leesjury. ,,Maar vanaf de tweede klas kost het moeite om de aandacht erbij te houden.” Zuchtend: ,,Er is te veel afleiding.”
Dat die kakelende groep aan de ronde, met boeken bezaaide tafel wel de rust opbrengt om te lezen, is volgens Mirjam Noortman, hoofd van de mediatheek, psychologisch te duiden.,,Er zitten veel einzelgangers tussen. Hier kunnen ze zichzelf zijn.”
Het etiket ‘nerd’ dat leeftijdgenootjes hun opplakken, deert de juryleden ogenschijnlijk weinig.
,,Ik doe elk jaar mee”, vertelt de 16-jarige mavoleerling Louis, zichtbaar trots.,,Ik lees voor het slapen gaan, het liefst fantasyseries. Die koop ik zelf, van mijn zakgeld.”
Magische verhalen die spelen in denkbeeldige werelden, zijn populair. Ook bij Stella.,,Maar ik hou net zoveel van waargebeurde verhalen, zoals De Boekendief (over een meisje dat in nazi Duitsland op 9-jarige leeftijd leert lezen en overal boeken steelt, red.). Ik krijg veel boeken van mijn ouders, die vinden het leuk dat ik lees.”
Aan het eind van de zitting mogen juryleden hun favoriete titels noteren. Het valt nog niet mee om overeenstemming te bereiken. De historische jeugdroman IJzerkop bijvoorbeeld, die Noortman in de strijd werpt, roept zeer uiteenlopende reacties op. Terwijl Owyn (14, havo 2) er enthousiast over is (‘leuk dat je via verschillende personen naar de situatie kijkt’), brandt vwo brugklasser Ady het proza meteen af:,,Soms is een boek leuk, soms niet. Dit vind ik niks. Punt.”
De jonge lezers hebben sowieso weinig op met ‘geschiedenisboeken’. Komen die ter sprake, dan is het al gauw ‘he bah’.’Probleemboeken’, zoals Lutters en Noortman boeken van onder anderen Carry Slee noemen, slaan evenmin aan.,,Het is een misvatting dat leerlingen, omdat ze er mee te maken krijgen, geïnteresseerd zijn in een thema als scheiden.” Hetzelfde geldt voor Match, een roman over een talentvolle voetballer, die nu op tafel ligt.,,Ze houden van voetbal, maar niet van boeken over voetbal.”
Af en toe voelt Noortman zich een roepende in de woestijn, want hoe, zo vraagt ze zich af, krijg je leerlingen aan het lezen? Door hun verplicht leestijd te geven, suggereert Lutters. ,,Ik begin mijn lessen altijd met tien minuten lezen. En dan mogen ze niets anders doen. Dat werkt.”
Die leden van de leesjury wijken trouwens minder af van de meute dan je denkt; ze zijn stuk voor stuk ook gek op gamen.
